Պատերազմը սովորաբար մի երկրի կամ երկրների կողմից հակառակ երկրի կամ խմբի դեմ ուժի կիրառմամբ նպատակին հասնելու ձև է: Պատերազմները կարող են լինել նաև երկրի ներսում `քաղաքացիական կամ հեղափոխական պատերազմի տեսքով:
Հազարամյակներ շարունակ պատերազմները մարդկության պատմության մի մաս են դարձել, և արդյունաբերականացումը և տեխնոլոգիաները զարգանալով ՝ ավելի ու ավելի ավերիչ են դարձել:
Հաճախ պատերազմները պայմանավորված են մեկ երկրի ՝ այլ երկրի հարստությունը վերահսկողություն հաստատելու ցանկությամբ: Ինչպիսին էլ լինեն պատերազմի այլ պատճառները, գրեթե միշտ առկա է տնտեսական դրդապատճառ, որի հիմքում ընկած են հակամարտությունների մեծ մասը, նույնիսկ եթե պատերազմի հայտարարված նպատակը հանրությանը ներկայացվի որպես ավելի ազնիվ բան:
Ազգայնականությունն այս համատեքստում, ըստ էության, նշանակում է փորձել ապացուցել, որ երկիրը գերազանցում է մյուսին բռնի հպատակությամբ: Սա հաճախ ունենում է ներխուժման ձև:
Դոկտոր Ռիչարդ Նեդ Լեբոուն, Լոնդոնի Քինգս քոլեջի ռազմագիտության ամբիոնի միջազգային քաղաքական տեսության պրոֆեսոր, պնդում է, որ չնայած պատերազմի այլ պատճառներ կարող են առկա լինել, բայց ազգայնականությունը կամ ոգին գրեթե միշտ գործոն են: «Պատերազմների մեծ մասը չի մղվում անվտանգության կամ նյութական շահերի համար, այլ փոխարենը արտացոլում է ազգի ոգին»։
Ռասիզմը կարող է կապված լինել նաև ազգայնականության հետ, ինչը կարելի է տեսնել Հիտլերի Գերմանիայում: Ադոլֆ Հիտլերը պատերազմեց Ռուսաստանի հետ մասամբ այն պատճառով, որ ռուսները (և ընդհանրապես արևելյան եվրոպացիները) ընկալվում էին որպես սլավոններ կամ մարդկանց մի խումբ, որոնց հավատում էին, որ նացիստները ստորադաս ռասա են:
Պատժելու, բողոքները փոխելու կամ ընկալված չնչին բանի համար պարզապես պատասխան հարվածելու ձգտումը հաճախ կարող է լինել պատերազմ սկսելու գործոն: Վրեժխնդրությունը վերաբերում է նաև ազգայնականությանը, քանի որ անարդարության ենթարկված երկրի ժողովուրդը հպարտությամբ և ոգով դրդված է հակահարված տալու։
Ցավոք, սա կարող է հանգեցնել պատասխան պատերազմների անվերջ շղթայի գործարկման, որը դադարեցնելը շատ դժվար է:Պատմականորեն վրեժխնդրությունը եղել է եվրոպական շատ պատերազմների գործոն։
Ելենա Միսակյան 