Պատմվածքը սիրո մասին էր: Տասնմեկ ամյա սարերի գառնարած Զորոյի և ութ ամյա փոքրամարմին Ալեյի մասին էր, որոնց հանդիպումը տեղի ունեցավ մոտ չորս տասնամյակ հետո: Չնայած, որ երկուսն էլ ունեին վաղուց իրենց ընտանիքները, իրենց թոռները այնուամենայնիվ նրանց սերը չէր մարել և Զորոն կրկին այն վերապրեց նրանց հանդիպումից հետո: Պատմվածքում գեղեցիկ էին նկարագրված բնության տեսարանները: Հեղինակը վերնագրած կանչը հենց հոգու կանչն է, որ ինչքան էլ տարիներ են անցնում, հոգով կապված մարդիկ կրկին վերապրում են իրենց զգացմունքը: Պատմվածքը և՛ հումորային էր, և՛ հետաքրքիր էր, և՛ անհավանական հատվածներ կային, օրինակ՝ տարեց մարդու ամուսնալուծությունը, իր Ալեյին վերադարձնելը և այլն: Նմանություն երևաց Զորոյի և իր կրտսեր որդու միջև, քանի որ երկուսն էլ համառ էին, բայց նպատակասլաց: Պատմվածքի մեջ հայկական գինու մասին է նշվում, որն ունի հայկական ծագում, ստացվում է Արարատյան դաշտավայրի խաղողից:
Ելենա Միսակյան 