Գլխավոր հերոսը փարոսավար Դիմիտրիս պապն է: Նա ապրում էր մի անմարդաբնակ կղզում, որ տեղացիներն ու ձկնորսները հենց այդպես էլ անվանում էին՝ «կղզի»: Նա այդտեղ ապրում էր միայնակ և ամիսը մեկ անգամ իջնում էր գյուղ, շփվում երեխաների հետ, տեղեկանում աշխարհում կատարվող իրադարձությունների մասին ու վերադառնում: Նա ամեն օր բարձրանում է ժայռի ծայրն ու աղոթում իր որդիների համար,որ չգիտեր մարտի դաշտում են զոհվել, թե՞ արդեն ունեն իրենց ընտանիքն ու մոռացել են իրեն , ժայռից երևացող երեխաների, որ ամեն անգամ իրեն տեսնելիս ուրախանում են և թռվռում, և վերջում իր համար: Տարիների ընթացքում ծերունին դադարեց բարձրանալ աղթելու, գյուղ գնալիս ամեն ինչ անում էր շուտ վերադառնալու համար և աստիճանաբար սկսեց չհետաքրքրվել արտաքին աշխարհի լուրերով:
Երբ ձկնորսներն այցելում էին նրան ամեն կերպ ուզում էին իմանալ ճայերի իրական պատմությունը: Նա բոլորին ասել էր, որ ճայերին գգտել է մի ժայռի անցքից և որոշել է պահել նրանց: Ծերունին այնքան էր կապվել նրանց հետ և որոշեց նրանց անվանել իր որդիների անուններով: Երբ նրանք մեծացան, մի օր ծերունին որոշեց նրանց բաց թողնել. հերթով պահեց ափի մեջ ու թռցրեց: Նրանք ամեն առավոտ գնում էին, խառնվում երամին, ապա՝ երեկոյան վերադառնում: Մի օր ճայերը գնացին և այլևս չվերադարձան : Մի անգամ էլ ափին տեսավ մոտեցող 2 մարմին: Երբ մոտեցան ափին՝ պարզ դարձավ, որ ընկեր-ընկերուհի են: Նրանք ամբողջ օրն անց կացրին ծերունու հետ, իսկ երբ իմացան, որ ճայերի պատմությունը ճիշտ է՝ նրանք մեծ վշտով հայտնեցին ծերունուն, որ նրանց ընկերներից մեկն է սպանել ճայերին: Պատմության իմաստն ըստ ինձ՝ հույսն է: Ծերունին ինչպես մինչև վերջին շունչը սպասեց իր որդիներին, այդպես էլ՝ ճայերին, որոնք հետագայում պարզվեց, որ ողջ չեն:
Ելենա Միսակյան 